In memoriam Jeanne Heijkers-Verlinden.

Jeanne is geboren op 9 oktober 1934 te Ell in een gezin met 4 kinderen. Na de lagere school doorloopt ze de MULO, vrij uitzonderlijk voor een meisje/vrouw uit die tijd, maar het feit dat haar vader  onderwijzer was heeft hier zeker een rol in gespeeld. Al op vroege leeftijd heeft ze het belang van onderwijs en educatie meegekregen. 

Uiteindelijk heeft ze, na het volgen van een verpleegkunde-opleiding, nog ’n tijdje in het ziekenhuis in Bilthoven gewerkt.

Jeanne heeft haar grote liefde Jac Heijkers leren kennen op de lagere school. Daarna fietsen ze samen naar de MULO in Weert. Zo is de liefde verder opgebloeid.

Op 4 augustus 1959 zijn Jeanne en Jac getrouwd en wordt ‘t ouderlijk huis van Jeanne aan de Antoniusstraat 18 te Ell  hun huis. Een  bijzondere woonhuis, waar Jeanne haar hele leven heeft gewoond en waar vele herinneringen hun oorsprong gekregen hebben.

Met de geboorte van 4 kinderen is het gezin compleet. Jeanne heeft de kinderen alle vrijheid gegeven om zichzelf te kunnen ontplooien.

Een grote kwaliteit van Jeanne was haar vermogen om goed te kunnen luisteren naar een ander.

Die kwaliteit maakte haar voor velen een fijne gesprekspartner. Ze was oprecht geïnteresseerd in het gedachtegoed van de ander.

Ook moest Jeanne veel ballen in de lucht houden. Van het complete gezin draaiende houden tot in de latere jaren ook de onvoorwaardelijke zorg voor haar vader en moeder die altijd inwonend zijn gebleven.

In de weinige samen-momenten met Jac  waren er regelmatig fiets- en wandeluitjes voor de nodige ontspanning. Helaas kwam het samenzijn met Jac vroegtijdig ten einde als gevolg van een hartaanval.

Hij overlijdt op 17 april 1986 op 51-jarige leeftijd.

Daarna kwam een moeilijke fase in Jeanne’s leven. De weg terug is behoorlijk zwaar voor haar geweest. Langzaam maar zeker vindt ze een weg van afhankelijke naar een onafhankelijke, zelfstandige ondernemende vrouw. Medio 1991 gaat Jeanne samen met een kennis een gedeelte van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella lopen. Verder ging ze ook reizen met haar broer Jos en ondernam ze bustochten met de seniorenvereniging en vrouwenbond. Ze schreef brieven voor Amnesty International en zong in 2 koren, nl. het kerkkoor in Ell en het Vrouwenkoor Intermezzo  in Weert.

Later ondernam ze nog meer reizen met haar dochters en zoon. Ze is ook nog eens met een vriend naar Amerika gereisd om haar dochter op te zoeken, waarbij haar talenknobbel goed van pas kwam.

Ook heeft ze vele jaren vrijwilligerstaken bij de Tiendschuur en het Jacob van Hornemuseum te Weert gedaan. Haar liefde voor kunst uitte zich ook in haar wekelijkse bijeenkomsten met de zgn. Kunstkring.

Verder was ze ’n fervent wandelaarster en fietster. Ze kon ontzettend genieten van de natuur en de omgeving. Ze genoot van het fluiten van de merel en de bloemen die ze altijd in haar potten buiten om zich heen had.

Ze was een nuchter, lief persoon met droge humor en daarbij een bourgondiër in hart en nieren. Lekker eten en drinken daar kon je haar altijd voor paaien. Helaas in de laatste maanden van haar leven was dat een stuk minder doordat ze werd getroffen door een bloedziekte en andere lichamelijke kwalen. Jeanne is 87 jaar mogen worden.

In memoriam Wim Kessels:

Op 14 mei hebben we afscheid genomen van Wim, ome Wim, vriend van velen.

Wim werd geboren op 18 november 1943 en groeide op in een gezin van 10 kinderen met 5 zussen en 4 broers. Alhoewel hij de laatste 2,5 week van zijn leven naar het hospice in Weert verhuisde heeft Wim zijn hele leven in Ell gewoond. Hij werd geboren op de Sebastiaanstraat, waar vader Jan en moeder Tina een transportbedrijf runden. Vader Kessels overleed op jonge leeftijd, hij was toen 52 jaar.

Wim ging na de lagere school naar de ambachtsschool in Weert waar hij het vak van timmerman leerde.

Wim is nooit getrouwd. Dit was zijn eigen keuze. Als iemand hem vroeg of hij gehuwd was, dan antwoordde hij luid en duidelijk “ Nae, en dao hub ich nog gein moment spiet van “. Lang leve de lol en vrijheid lopen dan ook als een rode draad door zijn leven. Wim was een echt verenigingsmens en dronk graag een pilsje. De voetbalclub, biljartclub, CV de Moerebuuk, geitenclub Saartje 7, spaarkas, seniorenvereniging… en we zijn er ongetwijfeld nog vergeten. Maar ZIJN vereniging was toch wel Schutterij St. Sebastianus. Als 13 jarig menneke werd hij lid en begon met trommelen. Op Paasmaandag, tijdens het traditionele koningsschieten, werd hij nog gehuldigd voor zijn 65 jarig lidmaatschap.

In de jaren 70 is Wim, samen met moeder verhuisd naar de Ribesstraat. Hier is hij altijd blijven wonen. Wim heeft jaren bij “os Mien de puut onger de taofel gestoken”. Zij deed de was, ging bij hem poetsen en kocht zijn kleren. Hierbij kreeg zij assistentie van Fien, zijn schoonzus. Wim hoefde zich nergens zorgen om te maken. Toen Mien door ziekte dit werk niet meer kon doen, heeft hij met behulp van Fien en nichtje Jeanne instanties ingeschakeld waardoor hij voor zichzelf kon blijven zorgen.

Wim ging graag op stap en is dan ook met vele vrienden en bekenden op vakantie geweest, hij heeft vele fietstochten (met terrasjes) gemaakt en gekaart tot in de late uurtjes.

Een tijd geleden kreeg Wim de diagnose dat hij ernstig ziek was en dat er geen behandeling meer mogelijk was. Hij was al een tijdje niet fit en zag zijn vrijheid en onbezorgdheid  in duigen vallen. Toen is er hulp ingeschakeld om zijn laatste levensfase in te gaan. 

Hierbij stelde hij veel vertrouwen in Fien en Jeanne. Hij heeft uitgesproken dat hij, ondanks zijn vermoeidheid en achteruitgang, heel dankbaar is voor de vele bezoekjes van vrienden en bekenden. Daarnaast is hij het hospice zeer erkentelijk voor de warme zorg die hij daar heeft mogen ontvangen. Geheel naar wens is Wim op zondag 8 mei in de vroege ochtend overleden

In overleg met Fien en Jeanne doet Wim de groeten aan alle familie , vrienden en bekenden “hierboven”. Dan moeten wij jullie de groeten doen “hier onder”.

Namens Wim: Allemaal de groeten en dank je wel dat jullie in mijn leven waren.

Wij wensen de familie veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.

Hartelijk dank voor het aanleveren van dit verhaal.